Bouchra is pleegouder vanuit haar islamitische geloofsovertuiging: ‘Anderen helpen is belangrijk voor ons’

Fijne match

‘Mijn man en ik vinden het allebei heel fijn om kinderen te hebben. We zien ook dat andere kinderen hulp nodig hebben. Anderen helpen is belangrijk voor ons, ook vanuit ons geloof. We treden daarmee in de voetsporen van de profeet Mohammed, die ook zorgde voor (wees)kinderen. Dat dit belangrijk is, wilden we ook onze kinderen meegeven. Dus kozen we voor pleegzorg,’ vertelt Bouchra. ‘Na verschillende gesprekken met Jeugdformaat en na het volgen van de trainingen, waren we er klaar voor. We begonnen als crisispleeggezin. Onze eerste plaatsing was een jongen uit een Marokkaans en islamitisch gezin. Een fijne match! De moeder van dit jongetje vond het ontzettend lastig dat haar zoon niet bij haar kon wonen, daar zat ook veel schaamte bij. Vanuit onze cultuur begreep ik haar daarin heel goed en kon ik haar geruststellen en positief bevestigen. Ik benadrukte steeds hoe goed hij was opgevoed, hoe beleefd hij was. Dat deed haar goed. Ook ging hij met mijn eigen kinderen mee naar koranles en de moskee. Ondanks de moeilijke thuissituatie kon zijn geloofsopvoeding gewoon doorgaan. Zijn ouders waren daar erg opgelucht over, en in ons gezin past het ook heel natuurlijk.’

Kennismaken met geloof

‘Deze jongen ging na een jaar naar een nieuwe plek. Wij hebben toen als gezin een half jaar rust genomen. Daarna voelden we: we zijn klaar voor een nieuwe plaatsing. Al snel kwam er weer een match, een meisje dit keer. Ze kwam bij ons wonen als crisisplaatsing, maar al snel bleek dat ze een langdurige plek nodig had. De klik was zo goed dat we besloten haar bij ons te laten blijven wonen. Inmiddels zijn we drie jaar verder en is ze echt onderdeel van ons gezin. Dit meisje is niet Marokkaans en ook niet gelovig opgevoed. Bij ons maakte ze voor het eerst kennis met het geloof. Ze vindt het leuk om met dingen mee te doen, zoals vasten tijdens de ramadan. Ik zeg zo vaak tegen haar: van ons hoef je niet te vasten! Maar ze doet het toch. Ook doet ze lekker mee met andere religieuze feestdagen zoals het Suikerfeest en is ze afgelopen zomer met ons mee op vakantie naar Marokko gegaan. Haar moeder weet ervan en vindt het helemaal prima. We hebben heel goed contact met haar, al is het door haar verslaving soms moeilijk om stabiel contact te onderhouden. Hier praat ik ook over met onze pleegdochter. Ik leg haar uit dat mama het moeilijk heeft en dat ze door de verslaving niet altijd zichzelf is. Het helpt haar om haar moeder te begrijpen. Zo help ik om de band tussen hen zo sterk mogelijk te houden: het blijft altijd haar moeder!

Enorme groei

Als pleegouders kunnen we bijdragen aan kinderen én hun ouders in een moeilijke situatie. De ene overkomt het, de ander raakt erin verzeilt. Niemand heeft gekozen voor een pad waarin je kinderen niet bij je kunnen wonen. Ik vind het mooi dat wij daarin kunnen ondersteunen. Onze pleegdochter zie ik enorm groeien, ik zie echt dat het goed met haar gaat. Dat geeft zoveel voldoening. Zij kan bijvoorbeeld steeds beter voor zichzelf opkomen. Hier hebben we lang en hard aan gewerkt; dat ze haar mening durft uit te spreken, dat ze grenzen kan aangeven en minder pleasend is. Ik kan zo trots zijn als ik haar tegen iemand hoor zeggen dat ze iets niet wil doen. Onze eigen kinderen doen het ook heel goed met haar erbij. In het begin vond onze jongste dochter het wel lastig. Mijn man en ik hebben daar goed met haar over gepraat, en vanaf het begin besproken waarom we dit doen en zo belangrijk vinden. Ook hebben we goed uitgevraagd wat ze er lastig aan vond. Uiteindelijk bleek ‘m dat vooral in wat praktische dingen te zitten die we makkelijk konden oplossen. De steun van onze verdere familie, maar ook onze buren, is ook heel waardevol voor ons. Sterker nog: dat is waarom we dit nog steeds kunnen doen. Ze accepteren onze pleegdochter helemaal en gaan met haar om zoals ze ook met onze andere kinderen omgaan: leuke verjaardagscadeautjes, logeren, lekker verwennen. Die steun is goud waard.'